Jak to możliwe, że tak pełnego pasji i aktywnego człowieka jak Ty dopadła depresja?
Depresja to choroba, niechęć do życia i potężne obniżenie nastoju związane z niską samooceną. I to wszystko dzieje się w naszych głowach.
Miałeś problem z niską samooceną?
Byłem „królem życia”, radosnym i szczęśliwym, w „pogodach” pokazywałem, że wszystko jest w porządku. Aż nagle, ni stąd ni z owąd, dowiaduję się, że przestaję istnieć i nie ma dla mnie miejsca na powierzchni mojej rzeczywistości. Że jutro już mnie nie ma w mojej pracy. I, że nie mam powrotu.
Co wtedy zrobiłeś?
Na początku napisałem książkę, ale po kilku miesiącach już było źle.
To znaczy?
Czułem się coraz mniej potrzeby. Bardziej – niepotrzebny. Przestałem mieć chęć do życia, ale nie wiedziałem, że to depresja.
Izolowałeś się, zamykałeś w mieszkaniu?
Tak właśnie zaczęło być. Uciekałem do domu przed znajomymi i w ogóle przed presją. Siedziałem godzinami w samotności. Bardzo często depresja polega na tym, że nie chce się wstać z łóżka, nie chce się iść do pracy. U mnie to wyglądało tak, że spałem dniami, nocami i oglądałem telewizję. Przestałem mieć ochotę do działania.
Gdzie byli wtedy Twoim przyjaciele?
Na początku odsuwałem od siebie przyjaciół, a oni nie widzieli, co się dzieje. Forma depresji, której doświadczyłem to dystymia – ciągnąca się depresja. Coraz bardziej narastało rozdrażnienie, niechęć do aktywności.
W depresji ludzie mają myśli samobójcze. Ty też ich doświadczyłeś?
Miałem myśli samobójcze. Przy życiu utrzymał mnie tylko mój syn. Ale potem nagle okazało się, że odnajdują się wokół mnie przyjaciele, z którymi dawno nie miałem kontaktu. Zaczęli wyciągać do mnie pomocną dłoń.
Jednak nie ukrywasz, że poza przyjaciółmi, było Ci potrzebne wsparcie specjalisty...
Mój kolega Andrzej Gryżewski – psycholog – widział, że coś się ze mną dzieje i wysłał mnie do swojej koleżanki po fachu. Zacząłem chodzić na terapię i się ratować. To trwało półtora roku.
Brałeś leki?
Nie brałem żadnych leków, chciałem sobie poradzić z moimi myślami. To był bardzo ciężki czas, dwa lata wycięte z życiorysu. W 2019 roku zacząłem żyć na nowo.
Czyli wiosną 2019, tak jak natura, przebudziłeś się do życia?
Kiedy wyszedłem z depresji poczułem, jakby urosły mi skrzydła.
Jak byś to wszystko podsumował?
Nie chcę budować martyrologii. Miałem niską samoocenę, potwornie cierpiałem i ogólnie miałem bardzo zły czas, ale można z tego wyjść. I to jest najważniejsze, co chcę przekazać. Tylko że aby z tego wyjść, muszą być spełnione dwa podstawowe czynniki: społeczeństwo musi widzieć co to jest depresja i jak się z nią obchodzić.
Nie miałeś takiego poczucia, że przegrałeś życie?
Wtedy miałem. A dziś? Czuję się, jakbym dopiero skończył studia. Startuję od zera.
Znowu pracujesz w telewizji - tym razem Polsat. Coś Cię w nowej pracy zaskoczyło?
Najlepsze jest to, że połowa ludzi, którzy tam pracują, to znajomi. W naszej branży wszyscy migrują.
Wyjście z depresji to również świadome budowanie nowych relacji?
Na sto procent. Wiem, na czym polegało moje budowanie relacji od strony psychologicznej. Mam świadomość tego jak błądziłem w życiu.
Umiesz żyć tu i teraz?
Nauczyłem się tego, aby żyć chwilą, ale sto procent siebie zachowuję dla mojego dziecka.
Znajdzie się miejsce dla kobiety?
Jestem normalnym, zdrowym mężczyzną, w sile wieku. Tak – czemu nie?
___
Źródło: Twoje Imperium
Fot.: archiwum prywatne
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz